Frank de Boer maakt het zichzelf niet graag gemakkelijk. Na een 4-2 nederlaag in Turkije lijkt ook de zoveelste kwalificatiecampagne van het Nederlands Elftal op een sof uit te lopen. Nu zijn we de afgelopen jaren wel gewend geraakt aan het geklungel tijdens kwalificatiewedstrijden, dus meteen wanhopen hoeft nog niet. Veel zorgwekkender is echter de trend die al jarenlang zichtbaar is rondom Oranje.
Fout één die De Boer heeft gemaakt is meteen ook zijn grootste. Hij heeft geluisterd naar de KNVB. In de voetbalwereld is dat een doodzonde. Geen organisatie in de voetballerij heeft er de afgelopen jaren zo vaak naast gezeten als de KNVB. Of het nu gaat over het stopzetten van de Eredivisie, het aanstellen van de juiste bondscoaches en bestuurders of het geklungel in het amateurvoetbal. Alles wat de KNVB aanraakt, sterft een pijnlijke dood.
En juist naar die KNVB heeft De Boer geluisterd. Dwight Lodeweges werd heilig verklaard en alles moest verder in ‘de lijn van Koeman’. De Boer had toen gelijk met zijn vuist op tafel moeten slaan. Want wat was die ‘lijn Koeman’ dan? Continu met de verkeerde opstelling aan een wedstrijd beginnen en dat met kunst- en vliegwerk ternauwernood repareren? Structureel spelers oproepen die niks in het Nederlands Elftal te zoeken hebben en nauwelijks spelen bij hun club? Ook onder Koeman was het een grote puinhoop bij Oranje, maar vaak werd dat gecamoufleerd door resultaten in de Nations League. Let wel, we hebben het hier over een veredeld oefentoernooi dat door geen enkel groot Europees voetballand serieus wordt genomen.
De Boer had het meteen over een heel andere boeg moeten gooien, maar trapte in de val. Pseudo-vedettes als Wijnaldum en Depay kregen het voor het zeggen. Spelers die graag drie keer scoren tegen Letland en Gibraltar, maar nooit thuis geven wanneer het er écht op aankomt.
Heel even leek het goed te gaan. Op bezoek bij Italië luisterde De Boer eindelijk een keer niet naar zijn assistenten en de spelers. Hij volgde zijn gevoel, koos voor een gewaagd systeem en prompt speelde Nederland z’n beste wedstrijd in jaren. Maar telkens wanneer je denkt dat onze bondscoach het licht heeft gezien, blijkt het een aantal maanden later toch weer donker te zijn geworden.
Na het zien van de opstelling zag je het ongeluk in Turkije al aankomen. Spookrijder De Roon was weer van de partij, Depay liep weer overal behalve in de spits en een tactisch plan was in geen velden of wegen te bekennen. Met het inbrengen van Klaassen en Luuk de Jong keerde de logica terug, scoorde Oranje niet geheel toevallig nog twee keer tegen de zeer zwakke Turken, maar bleek het te laat om nog een punt mee te nemen.
Zo is Oranje weer helemaal terug bij af. Onze bondscoach blijft grossieren in foute beslissingen, onze spelers raaskallen in de media over boycots, statements en racisme maar geven op het veld niet thuis. En ondertussen zit het Oranjelegioen hoofdschuddend thuis op de bank. De kloof tussen de supporter en de heertjes van Oranje is weer gapend groot geworden en het WK in Qatar is verder weg dan ooit.